اولین راز موفق شدن اینه ک آدمهای موفق رو دوست داشته باشی
اولین راز جذاب شدن اینه ک آدمهای جذاب رو دوست داشته باشی
اولین راز هنرمند شدن اینه ک آدمهای هنرمند رو دوست داشته باشی
تنفر،حسادت،کینه ب هر چیزی شما رو از اون چیز دورتر میکنه و این راز دومه

پستی امروز ارسال گشت ب رنگ سبزآبی نِیزار
ک:"آهای واکسن داریم ،از چین و همه جا حتی میانمار
پسرا با ب دس داشتنِ کارت ملی بااعتبار
همگی بشتابید بی استثنا ب پی وی شهیار"
گفت فایزر و سینو و برکتم داره ی مقدار
سربازان ب ناممان:سامان و سوران و بیدار
فرستادیم پیِ تحقیقات برای احتیاطِ کار
بعد برگشت،سامان چینی صحبت میکند تمام عیار
سوران زرد گشته بیمار و زار
بیدار رو برگردوندن با صندلی چرخ دار
تاریخ واکسن ها گذشته بود،به به ب این شاهکار
پی ویِ مذکور پلمپ میشه تا آوردنِ سندِ ضامن دار

در هجوم بی رحمانه ی شبانه ی افکار
امشب نیز بیدارم...
مثل کلنل زمزمه میکنم:وای از شب بی تابی,بیدارم و خوابم کن
در پستوی ذهن آشفته ام همچو پینار ب خودم میگویم خدایا:ما از دغدغه های تو خالی شدیم ک اینطور گرفتار دغدغده های کوچکیم
پنجره را وا میکنم و قطرات باران روی صورتم سر میخورد و مثل آسنات بر این باورم ک :زنانی هستند از جنس باران و بوی لیمو.اما ب قول گندمی :باران هم ک باشی برای کاسه های وارونه کاری نمیشه کرد...
گر چ چون دسپرادو معتقدم :برای خیلی ها آخرین سنگر سکوته! اما کاش میشد فریاد زد و مثل علی شاهکار گفت:حواست هست ک حرف هایی ک میزنیم دست دارند,دستهای بلندی ک گلویی را میفشارند؟!
صورت خیسم را ب آسمان میگردانم و مثل لیدا میگویم:نگران فردایت نباش...
با زبان چمن برای دلم میخوانم:دنیا جای خوبی برای شاعر شدن نبود...گنجشکی از باران زیر سایه بانی پناه می آورد و ب یاد مهدیه میگویم:چ خوش است حال مرغی ک قفس ندیده باشد...
دلم سخت میگیرد و با چشمان تیام همنوا با آسمان میگریم:تو را برای تمام روزهای خوبی ک هنوز نیامده است,می خواهم...
و با محمد متین در آواز شبانه ی باران میخوانم:گفته بودم بی تو میگیرد دلم,بی نگاهت برگ میریزد دلم...
گر چ ب قول زهره :هر رهگذری محرم اسرار نگردد,اما منم مثل زیوس:عشق آرزو کردم و تو مستجاب شدی و همانطور ک مریم پی آر گفته:تو خندیدی و من عاشقت شدم...
ساعت از نیمه گذشته و باران بند آمده.مثل ماه کوچولو بر این باورم ک:گاهی نقاش بوم زندگی ما نیستیم و شاید مثل دنیا :در هیاهوی مغزم روزی فردی را کشتم ک بهترینم بود...
جایی درون سینه ام از این فکر میسوزد,ن,من مثل نغمه:همیشه دارمت جایی خلوت و دنج لا ب لای تمام نداشته هایم و مثل پرنیا:تو چ باشی و نباشی نگهش میدارم...
رسالت شب ب اتمام رسید و طلایه ی نور آفتاب ب صورتم پاشید.مانند چنار میدانم:همه ی ما شکستگی هایی داریم ک نور از طریق آنها ب درونمان می تابد...
لبخندی گوشه ی لبم مینشیند
در هجوم بی رحمانه ی افکار,چشمانم را روی هم میگذارم و زمزمه میکنم همچو سامان
"یاد باد آن روزگاران یاد باد"

حرف هایت؛جانِ من،آویزه ی گوشم نشد
سرخیِ این صورتِ از عشق مدهوشم بشد
هر ک آمد طعنه زد بر ادعای قلبِ من
حس و حال روزهایم،حد درک هاشون نشد
هی مدام پرسیدنم:آن عشق نوشتن ها چ شد؟!
مِن و مِن کردم ولی "از تو گفتن"در دهانم جا نشد...

و ما دوباره خوب خواهیم شد
دوباره خواهیم خندید...

دیروز ی لباسی ک واسه ۵ سال پیش بود رو پوشیدم و اندازه م بود
خیلی ب خودم افتخار کردم...
البته اون لباس روسری بود
ولی خب بیاین مثبت باشیم

پناه می برم از بغض در گلو مانده
ب دشت چادر گلدار مادرم گاهی...

پرنده نیستم
ک بگویی: " دوستت دارم "پرواز کنم
آدمم!
بیشتر عمر می کنم...

چ ها با جان خود دور از رخ جانان خود کردم
مگر دشمن کند اینها، ک من با جان خود کردم
طبیبم گفت درمانی ندارد درد مهجوری
غلط میگفت،خود را کشتم و درمان خود کردم