سینه مالامال درد است؛ ای دریغا مرهمی

سینه مالامال درد است؛ ای دریغا مرهمی / دل ز تنهایی به جان آمد، خدا را همدمی
چشم آسایش که دارد از سپهر تیزرو؟ / ساقیا! جامی به من ده تا بیاسایم دمی
زیرکی را گفتم: «این احوال بین» خندید و گفت: / صعب روزی، بوالعجب کاری، پریشان عالمی
سوختم در چاهِ صبر از بهر آن شمع چگل / شاه ترکان فارغ است از حال ما، کو رستمی؟
در طریقِ عشقبازی امن و آسایش بلاست / ریش باد آن دل که با درد تو خواهد مرهمی
اهل کام و ناز را در کوی رندی راه نیست / رهروی باید، جهانْ سوزی، نه خامی بی‌غمی!