دلنوشته های رها

دیگر بس است بغض های شبانه ی من ........اینجا دلم ز گریه ها گرفته است

هر جا روم دنبال یه نام آشنا در این زمانه سنگدل دلم گرفته است

من نامه ی حظور خویشتنم به آسمان از این هیاهوی بی صدا دلم گرفته است

آدم اگر جدا نبود از ادمی از قلبهای مصلوب شده دلم گرفته است

اینجا هوای شهر سکوت مکرر است ،اینجا دلم از خودم از همه گرفته است

در هر صدای حنجره بغضی نهفته است از فریادهای بی صدا دلم گرفته است

از شب چه گویم که ارمغان تنهاییست ،از حرفهای ناجور ستارگان دلم گرفته است

دیگر هوای پرواز در