دنیای عاشقان

به نام یادی که یادش در یاد ها یاد میشو

بنام انان که راز قشنگ دوستی ودوست
داشتن و عشق را جز در ذرات یگانه حق
نمیابند بيگانه دگر دل کندم از ياران
دگر در خود فرو رفتم مپرس از اعتبار من
دگر از رنگو رو رفتم دريغا از رفيقانم
مرا بيگانه ميخوانند مرا چون شمع کشتندو
پروانه ميدانند کسي که از صدا مي گفت به
لب مهر سکوتم زد مرا بالاي بالا برد ولي
سنگ سقوطم کرد به هر ياري که رو کردم يه
دشنه بر دلم ميکاشت هراس هر نفس مردن مرا
يکدم رها نگذاشت به جبران کدام نيرنگ به
من رنگ ريا خورده به تاوان کدامين جنگ به
تن سنگ بلا خورده سکوتم حرفها دارد ولي
چشم و دهان بستم ببين اي خوب ديروزي کجا
بودم کجا هستم پل پرواز دیروزو نبرد بال
امروز بلند پروازی از یاران منم که فردا
میسوزم به نام با رفاقت ها چه زجرا از
ناکسان بردم مرا در خود سپر کردندو ولی
خود پشت پا خوردم چها گفتندو نشنیدم بدی
کردندو بخشیدم زتیغ گریه اشک ریختم ولی
من باز خندیدم تماشا کن در این بازی همان
باران بیتابم هنوز هم مثل خورشد در اوج
قله میتابم وبدان تا لحضه مرگ با هرچه
وجود و عشق و عشق دوستت دارم من من پسری
ساده ام که در یک زمستان سرد با دستانی
پر از شمع های عاشقانه متولد شده ودر یک
روز بهاری روی بال های خیال انگیز
سنجاقکی عاشق از دنیا خدا حافظی خواهم
کرد هر کس تورو از من بگیره شب تر کنه
بهنام بمیره محبت اتشی کاشانه سوز است
دهت گرمی و لیکن خانه سوز است بهانه کرده
امشب دل هوایت نمیشه دل دگر سیر از صدایت
اگر پیشم بمونی من میریزم همه حالو فالم
را به پایت محبت عشق من اینجا دلم بسی
تنگ است هرسازی که میبینم بد اهنگ است
بیا ره توشه برداریم قدم در راه بی برگشت
بزاریم ببینیم اسمان در هرکجا ایا همین
رنگ است شب گرد عاشق بهنا