دنیای عاشقان

بنام انانکهراز قشنگ دوستی ودوست داشتنو عشقرا جز در ذرات یگانه حق نمیابند

بيگانه
دگر دل کندم از ياران دگر در خود فرو رفتم
مپرس از اعتبار من دگر از رنگو رو رفتم
دريغا از رفيقانم مرا بيگانه ميخوانند
مرا چون شمع کشتندو پروانه ميدانند
کسي که از صدا مي گفت به لب مهر سکوتم زد
مرا بالاي بالا برد ولي سنگ سقوطم کرد
به هر ياري که رو کردم يه دشنه بر دلم ميکاشت
هراس هر نفس مردن مرا يکدم رها نگذاشت
به جبران کدام نيرنگ به من رنگ ريا خورده
به تاوان کدامين جنگ به تن سنگ بلا خورده
سکوتم حرفها دارد و