قـرارنبوده.

قرار نبوده تا نم باران زد، دست پاچه
شویم و زود چتری از جنس پلاستیک روی سر‌
بگیریم مبادا مثل کلوخ آب شویم. قرار
نبوده این قدر دور شویم و مصنوعی. ناخن
های مصنوعی، دندان های مصنوعی، خنده های
مصنوعی، آواز‌های مصنوعی، دغدغه های
مصنوعی... هر چه فكر می‌کنم می‌بینم
قرار نبوده ما این چنین با بغل دستی
هایمان در رقابت های تنگانگ باشیم تا
اثبات کنیم موجود بهتری هستیم، این همه
مسابقه و مقام و رتبه و دندان به هم نشان
دادن برای چیست؟ قرار نبوده همه از دم
درس خوانده بشویم، از دم دکترا به دست بر
روی زمین خدا

راه برویم، بعید می دانم راه تعالی بشری از دانشگاه ها و مدرک های ما رد بشود. باید کسی هم باشد که گوسفندها را هی کند، دراز بکشد نی لبک بزند
قرار نبوده این ‌همه در محاصره سیمان و آهن، طبقه روی طبقه برویم بالا، قرار نبوده این تعداد میز و صندلی‌ِ کارمندی روی زمین وجود داشته باشد، بی شک این همه کامپیوتر...و پشت های غوز کرده آدم های ماسیده در هیچ کجای خلقت لحاظ نشده بوده...
تا به حال بیل زده‌اید؟ باغچه هرس کرده‌اید؟ آلبالو و انار چیده‌اید؟ کلاً خسته از یک روز کار یَدی به رختخواب رفته‌اید؟ آخ که با هیچ خواب دیگری قابل مقایسه نیست. این چشم ها برای نور مهتاب یا نور ستارگان کویر،‌ برای دیدن رنگ زرد گل آفتابگردان برای خیره شدن به جاریِ آب شاید، اما برای ساعت پشت ساعت، روز پشت روز، شب پشت شب خیره ماندن به نور مهتابی مانیتورها آفریده نشده‌اند.
بغل کردن و بوسیدن و دوست داشتن برای هم بفرستیم...
چیز زیادی از زندگی نمی‌دانم، اما همین قدر می‌دانم که این ‌همه قرار نبوده ای که برخلافشان اتفاق افتاده، همگی مان را آشفته‌ و سردرگم کرده...
آنقدر که فقط می‌دانیم خوب نیستیم، از هیچ چیز راضی نیستیم، اما سر در نمی‌آوریم چرا....