غمهای زندگی

اشک ما نسخه صد رشته گهر بود گهر نفس ما
از مدد عشق قوی بود قوی درد ما مایه صد
گونه دوا بود دوا سر ما در ره عشق فدا بود
فدا همانطوریکه در کوهستانهای عظیم رگه
های سپید برف زمستانی بر چین و چروک
کوههای آرام سایه می افکند غمهای زندگی
نیز سپیدی موی مرا دوچندان کرده است ...
دوش آیینه مرا آهسته صدا کرد بطرفش رفتم
، با صدای خفه ای گفت : چرا خودت را در من
تماشا نمیکنی ؟ چرا از من گریزانی ؟ من
حقایق شیرین و تلخ زند

گی را نشان میدهم . تو نگاهی به من بکن تا
دریابی غمهای زندگی چگونه با بهار حیات
تو بازی کرده است ؟ بی اختیار ایستادم و
روی برگرداندم و به طرف او روان شدم ،در
سطح صاف و درخشنده او صورت خود را تماشا
کردم ! آه ... آه ... که زندگی چقدر سخت و تلخ
است این گذشت زمان تا چه اندازه بیرحم و
سنگدل است . از موهای سیاه و پرپشت من جز
چند تار موی سپیدمخلوط باسیاه آثاری
نمانده بودصورت صاف وبشاش گذشته ام
همچون برگ زردی خزان زرد رنگ و در هم
جلوه میکرد. خطوط کج و معوق صورتم که هر
یک نشانه ای از زجر گذشته بود مانند
اشکال مبهم و اشباح ناشناس در روی صفحه
درخشنده آیینه حرکت کرده و موجهای حرکت
آنان صفحات رنج آور و حزن اگیز روزها و
سالهای بر باد رفته را نشان میداد . بی
اختیار قطرات اشک از دیده ام بر صورتم
چکیدو آرام آرام بر آن غلطید سپس بر زمین
سرد و بیروح فرو افتاد در میان سایه ایکه
اشک چشمانم ایجاد کرده بود آلام بشری را
مشاهده کردم که آفریننده جهان یکجا به
من شوریده حال از جان گذشته تحویل داده و
مرا برای همیشه در میان توده های غم های
زندگی مدفون کرده بود.