زخم های سرخ (عبدالجبار کاکائی)

گردباد باش، باد باش و گرد
خاک ناامید، باز هم بگرد
لای بوته‌ها، خفته یک شهید
کوه بود، کوه، مرد بود، مرد
زخم سینه‌اش دشنه بود و زهر
زخمهای سرخ، زخمهای زرد
آفتاب بود، سایه شد ولی
سایه‌ات کجاست؟ ای همنبرد !
دست شاخه‌های بی‌شکوفه است
آه از این هوا، این هوای سرد
گردباش، بادباش و گرد
گرچه خسته‌ای باز هم بگرد