کــــــــــــودکانه دوستـــــم بدار
.
مثلا وقتــــــــی مــــادرت گفت:
.
"ایــــــن نـــــــــــــــــــــــــــــــــه"
.
همان جــا بنشین و بــــــرایم گــــــریه کن ...!

زنـ ــ ــ ــ ــ ــ ــ ـى که بشکند
.
سنـــگ ميشود، ســـــرد و ســــخت
.
که نه ميخنــــــدد، و نه ميگــــــريد !
.
و اين يعنى فاجعــــــــه !!!
.
فاجعــه زنيست که از دلــــოـــداده گى تـــرسيده ...

چشــــــمانش دار و ندارم بود، دار و ندارم کــــــــــو

من دلــــ بستم به آن که دلدارم بود، دلبر نازم کـــــو ...

روزی "اندوه" به روستای ما آمد

گفتیم: رهگذر است

اما ماند

گفتیم مسافر است و خستگی در می کند و می رود

باز هم ماند و نشست و شروع کرد به بلعیدن ذخیره امیدمان

گفتیم: مهمان بد قدمیست، دو سه روز دیگر می رود

و باز هم ماند و ماند و ماند و تبدیل شد به یکی از اعضای ده مان

اکنون اندوه کدخدا شده و تمام کوچه ها بوی "آه" می دهد .

تمام امیدها را بلعید و به جایش "حسرت" در دلها انبار کرد

پیران ده هنوز به یاد دارند؛

روزی که اندوه آمد

"جهل" نگهبان دروازه روستا بود
-----
زندگی تون پر از دانایی ...