روزی "اندوه" به روستای ما آمد

گفتیم: رهگذر است

اما ماند

گفتیم مسافر است و خستگی در می کند و می رود

باز هم ماند و نشست و شروع کرد به بلعیدن ذخیره امیدمان

گفتیم: مهمان بد قدمیست، دو سه روز دیگر می رود

و باز هم ماند و ماند و ماند و تبدیل شد به یکی از اعضای ده مان

اکنون اندوه کدخدا شده و تمام کوچه ها بوی "آه" می دهد .

تمام امیدها را بلعید و به جایش "حسرت" در دلها انبار کرد

پیران ده هنوز به یاد دارند؛

روزی که اندوه آمد

"جهل" نگهبان دروازه روستا بود
-----
زندگی تون پر از دانایی ...

چشــــــمانش دار و ندارم بود، دار و ندارم کــــــــــو

من دلــــ بستم به آن که دلدارم بود، دلبر نازم کـــــو ...