دلتنگتم ....................
...............................................کجایی؟

یادمان باشد کسی مسئول دلتنگی ها و مشکلات ما نیست
اگر ردپای دزدِ آرامش و سعادت را دنبال کنیم
سرانجام به خودمان خواهیم رسید…

حسین پناهی

آینده متعلق به کسانی است که شایسته اش هستند

خوب شو، بهتر شو، بهترین باش.

با هر چه عشق نام تو را می توان نوشت
با هر چه رود نام تو را می توان سرود

بیم از حصار نیست که هر قفل کهنه را‍‍
با دستهای روشن تو می توان گشود.

خداجون دلتنگت................................م

نکته ای بسیار ناب از سیدالشهداء

▪️آیت الله محی الدین حائری شیرازی:
حضرت حسین (علیه السلام) در شب عاشورا یک جور سخن گفت و در روز عاشورا ؛ یک جور دیگر :
▪️شب عاشورا، سخن از "نمیخواهم، احتیاج ندارم، بروید، بیعتم را برداشتم" بود...
ولی روز عاشورا میگوید: "بیائید به من
کمک کنید، آیا یاور و مددکاری هست؟"

"هل من ناصر ینصرنی؟؟؟"

شب صحبت میکند تا مبادا خبیثی در بین طیب ها باشد...
و روز سخن میگوید تا مبادا طیبی
در بین خبیث ها مانده باشد...
شب غربال میکند تا فقط صالحان در کنارش بمانند
و روز غربال میکند تا فقط اشقیاء در
مقابل او ایستاده باشند...

فردی محضر آیت الله میلانی در مشهد آمد،
او در اطراف حرم امام رضا علیه السلام مغازه داشت.
عرض کرد:
مغازه دارم در اطراف حرم، در ایامی که شهر شلوغ است و زائر زیاد، قیمت اجناس را مقداری بالا میبرم و بیشتر از نرخ متعارف می فروشم.
حکم این کار من چیست؟
آیت الله میلانی فرمود: این کار *“بی انصافی”* ست.

مغازه دار خوشحال از این پاسخ و اینکه آقا نفرمود حرام است کفش هایش را زیر بغل گذاشت و دست بر سینه عقب عقب خارج می شد.
آقای میلانی با دست اشاره کرد به او که برگرد!
برگشت!
آقا دهان مبارکش را گذاشت کنار گوش مغازه دار و گفت:

*داستان کربلا را شنیده ای؟*

گفت : بله


گفت میدانی سیدالشهدا علیه السلام تشنه بود و تقاضای آب کرد و عمر سعد آب را از او دریغ کرد؟
گفت:
بله آقا، شنیده ام.

آیت الله میلانی فرمود:
*آن کار عمر سعد هم “بی انصافی” بود!*‼️

امشب شب عاشورای حسینی
خدایا
تورابه ابروی زینب
به بی قراری رقیه
به غیرت عباس
به حرمت موی سفیدارباب
هردستی به سوی توبلندشد
خالی برنگردان
شبتون پر از نگاه خدا

جانم فداےنام زیبایت
ابوالفضل قربان
زخم چشم بینایت،ابوالفضل
گرمن به جاےالقمه
بودم،زِحسرت هرآن
بخشکیدم برآن روزت ابوالفضل
شهادت قمربنےهاشم تسلیت

دلتنگتم کربلا

تمام حرف هایمان، همان هایی هستند که نوشته نمی شوند.همان سه نقطه های بیچاره...

روزی فیل با سرعت از جنگل می گریخت!
دلیلش را پرسیدند گفت: شیر دستور داده تا گردن همه زرافه ها را بزنند!

گفتند: تو را چه به زرافه؟! تو که فیل هستی پس چرا نگرانی؟!

گفت: بله من میدانم که فیل هستم؛ اما جناب شیر، الاغ را به پیگیری این دستور مأموریت داده!!

*وقتی مسئوليت هاى مهم را بر دوش افراد ناکارآمد میگذارند، نتیجه فاجعه بار خواهد بود!

در راه مشهد شاه عباس تصمیم گرفت دو بزرگ را امتحان کند!!
به شیخ بهایی که اسبش جلو میرفت گفت:
این میرداماد چقدر بی عرضه است اسبش دائم عقب می ماند.
شیخ بهائی گفت:
کوهی از علم و دانش برآن اسب سوار است، حیوان کشش اینهمه عظمت را ندارد.
ساعتی بعد عقب ماند،
به میر داماد گفت:
این شیخ بهائی رعایت نمیکند، دائم جلو می تازد.
میرداماد گفت:
اسب او از اینکه آدم بزرگی چون شیخ بهائی بر پشتش سوار است سر از پا نمی شناسد
و می خواهد از شوق بال در آورد.

این است "رسم رفاقت..."

در "غیاب" یکدیگر" حافظ آبروی" هم باشیم...

زندگی ام در وزن یکنواختی ست..
شب و روز..
بی هیجان تکرار می شود..
مینشینم کنجی،
دست به قلم،
من نویسم
از لحظه ها و ساعت هایی،
که از عمرم می گذرد..
افسوس که گرمی دستانت و بودنت،
در این زندگی خالیست..
و چه خوب است که نمیدانی..
در نبودت چه می کشم...
زبانم لال،
شاید اگر جای من بودی؛
بارها از این دلتنگی جان می دادی..!

سخت ترین دلتنگی اینه که تو اوج فراموشی
یهو دلت واسه بودنش تنگ بشه..

در یکی از روزهای سرد ماه ژانویه و در یکی از محلات فقیر نشین در شهر واشنگتن دی سی، صبح زود مردم آن منطقه که اکثرا کارگران معدن و یا صاحب مشاغل سیاه بودند از خانه هایشان بیرون زدند تا یک روز پر از رنج و مشقت دیگر را آغاز کنند.
زنان و مردانی که تفریح و لذت در زندگیشان نامفهوم بود و به قول معروف آنها زندگی نمی کردند! بلکه به اجبار زنده بودند، ریاضت می کشیدند تا نمیرند...
آن روز طبق معمول مردم بینوا در حالی که خیلی هایشان کارگر روزمزد بودند، نمی دانستند آیا امشب هم با چند دلار به خانه باز می گردند و یا باید با دستان خالی به خانه های محقرانه شان بروند و شرمنده فرزندانشان شوند...
با این افکار خود را برای روزی مشقت بار آماده می کردند که ناگهان! صدای ویولن زیبایی از گوشه یک خرابه به گوش رسید...
آوای ویولن آنقدر زیبا و مسحور کننده بود که پای آن مردم فقیر را از رفتن باز نگه داشت...
اکثرا آنها با اینکه می دانستند اگر دیر برسند جریمه می شوند ولی بدون توجه به این مشکل در آن خرابه که اندازه یک سالن اجرای کوچک بود جمع شدند.
حدود دو ساعت و نیم با گوش دادن به آن آهنگهای زیبا و استثنایی اشک ریختند، خندیدند و به خاطراتشان فکر کردند...
سرانجام نیز ویولونیست خیابانی که مردی سی و پنج ساله بود کارش که تمام شد ویولن خود را برداشت و آماده رفتن شد اما در میان تشویق بی امان مردم و همان حال و احوال همه را به صف کرد و به همگی که حدود سیصد نفر بودند مقدار پولی داد و سپس در حالیکه برای آنان بوسه می فرستاد سوار تاکسی شد و آنجا را ترک کرد تا مردمان فقیر از فردا این ماجرا را همچون افسانه ها به دوستانشان بگویند...
اما در آن روز هیچکس نفهمید ویولونیست سی پنج ساله کسی نیست جز جاشوا بل، یکی از بهترین موسیقی دانان جهان که سه روز قبل بلیت کنسرتش هر کدام صد دلار به فروش رفته بود...
فردای آن روز جاشوا به یکی از دوستانش که از این موضوع با خبر شده بود گفت: من فرزند فقرم، آن روز وقتی در اجرای کنسرت فقط مردم ثروتمند را دیدم از خودم خجالت کشیدم که تهی دستان را از یاد برده ام به همین خاطر به آن محله فقیر نشین رفتم و همان کنسرت دو ساعت و نیم را تکرار کردم، بعد از آن هم وقتی متوجه شدم که اکثر آنها به خاطر من باید جریمه شوند تمام پولی که از کنسرت نصیبم شده بود را در میان آنها تقسیم کردم و چقدر هم لذت بردم...

خاطره ای از جاشوا بل
موزیسین معروف