شعر زیبای از قاسم صرافان

شعر زیبایی از قاسم صرافان در وصف شهر زیبای شیراز

.

.

.



دلبر شیرازیم در حافظیه می‌دوید

می‌دوید این سو و آن سو و مرا هم می‌کشید





از نفس افتاده بودم، با نفس‌هایش ولی
داشت جان تازه‌ای در قلب خشکم می‌دمید





شعرها می‌خواند از بر، شورها می‌شد به پا
شورها می‌ریخت در من، شعرها می‌آفرید





بوی نارنج و خم آرنج و زلف پر شکنج
حضرت حافظ هم اینجای غزل، لب می‌گزید





از سمن بویان غزل گفتی، دل ما آب شد
یا لسان الغیب! دیدی نوبت ما هم رسید





با همین خال سیاه ترک شیرازی من
صد سمرقن