# مشاعره

ای آفتاب آهسته تر بر بام قصرش زن قدم ترسم صدای سایه ات خوابست بیدارش کند

دل اگر خدا شناسی/ همه در رخ علی بين/ به علی شناختم من/ به خدا قسم خدا را (شهریار)

یاد وصال می کنم، دیده پرآب می شود، شرح فراق می کنم سینه کباب می شود

تا توانی به جهان خدمت محرومان کن به دمی یا قدمی یا قلمی یا درمی

من اگر نیکم اگر بد تو برو خود را باش که گناه دگری برتو نخواهند نوشت

تا هستم ای رفیق ندانی که کیستم روزی سراغ وقت من آئی نیستم

هر کسی کو عیبِ خود دیدی زِ پیش/ کی بُدی فارغ خود از اصلاحِ خویش؟/ غافلند این خلق از خود ای پدر/ لاجَرَم گویند عیبِ همدگر (مولانا)

ناگهان پرده برانداختهای یعنی چه مست از خانه برون تاختهای یعنی چه

دنیا جان! تو مپندار که خاموشی من / هست برهان فراموشی من (حميد مصدق)

تا تو نگاه میکنی , کار من آه کردن است ای به فدای چشم تو , این چه نگاه کردن است

فاطمه جان! دنیا جان! تو عیب کسان هیچگونه مجوی/ که عیب آورد بر تو بر عیبجوی/ وگر چیره گردد هـوا بر خرد/ خردمندت از مردمان نشمرد ( فردوسی)

دنيا به روي سينه ي من دست رد گذاشت بر هر چه آرزو به دلم بود سد گذاشت

مباش در پی آزار و هر چه خواهی کن/ که در شریعت ما غیر از این گناهی نیست

ماجرای دل خون گشته نگویم با کس/ زان که جز تیغ غمت نیست کسی دمسازم

تا تو مراد من دهی کشته مرا فراق تو تا تو مراد من دهی من به خدا رسیده ام

اي نسيم سحر آرامگه يار کجاست  منزل آن مه عاشق کش عيار کجاست

روز تویی،روزه تویی،حاصل دریوزه تویی آب تویی کوزه تویی آب ده این بار مرا

دلا در عاشقی ثابت قدم باش که در این ره نباشد کار بی اجر

دیر کردی نیمه ی عاشقترم را باد برد بال کوبیدم قفس را بشکنم عمرم گذشت وا نشد بدتر از آن بال و پرم را باد برد