کابالا.روح شیطان پرستی

بنابر سنت و عقاید کابالیستی، دانش
کابالیست‌ها به صورت شفاهی از سوی سه
شه‌پدر (ابراهیم، پسرش اسحاق و نوه‌اش
یعقوب) و دیگر پیامبران قوم یهود (معروف
به نوئیم (נביאים)) و حکیمان و ربای‌های
ارشد یهود منتقل شد. عده ای تاریخچه
پیدایش

(به عبری: קַבָּלָה)‏ به معنای «
دریافت‌کردن » و به معنی واقعی کلمه
«رسم رسیده» است. کابالا تفسیر
رمزگونه‌ای از کتاب‌های مقدس عبری است.
مهمترین منابع و کتب کابالیستی که به
عنوان ستون فقرات و پایه اصلی «آئین
کابالا» درآمدند، شامل مجموعه کتب عبری
بهیر (به معنای «کتاب روشنایی») و
هیچالوت (به معنای «کاخ‌ها») می‌شوند
که به قرن اول میلادی بازمی‌گردند.
نهایتا در قرن سیزدهم میلادی کتاب زوهر
نوشته شد که تفکر و شکل کنونی «آئین
کابالا» را تشکیل داد. سِفیروت (درخت
زندگی) در آئین کابالا سفیروت یا
سفیروث(عبری:סְפִירוֹת) شکل جمع
سفیره(סְפִירָה) به معنی شمارش در
کابالا و عرفان یهودیت است. عارفان
یهودی، ده سفیروت را شناخته‌اند.
کابالایی‌ها برای توالی ده سفیروت
اصطلاحات و واژه‌های ثابتی دارند، این
اصطلاحات در زوهر آمده‌است. در بین
سفیره‌ها مرتبه برقرار است و سفیروت
معمولاً از بالا به پایین نوشته می‌شود.
این ده سفیروت عبارت‌اند از: کتر: که به
معنی تاج اعلای خداوند، نور ازلی و ابدی
است و در اسم یهوه تجلی می‌یابد. (من
هستم آن‌که هستم.) حکماه: که به معنی
دانش و خرد جاودان و اندیشه ازلی خداوند
است که در وحی مستقیم به موسی تجلی
می‌یابد. بیناه: که به معنی عقل و برهان
است. حسد: به معنی عشق و مهربانی خداوند و
رحمت او نسبت به بندگانش است. گوورا: به
معنی داوری و تنبیه سخت در روز جزا و
اقتدار و قدرت و نیروی ازلی و ابدی
خداست. تیفئرت: به معنی عدل و
هم‌آراستگی که برخاسته از شقفت یا
زیبایی خدا سرچشمه می‌گیرد. نیصاح: به
معنی آخرین صبر خداوند و نیز تأمل و
پایداری و قریحه مقتدرانه است. هود: یعنی
عظمت خداوند. یسود: دربردارنده نیروهای
آفریننده خداوند. ملخوت: یعنی ملکوت
خداوند که معمولاً د[sm040][sm040][sm040]