چه دنیای غریبی شده است.

دنیا... دنیای غریبی...
به حرمـــــت نان و نمکی که با هم خوردیم
نــــــــان را تو ببر
که راهـــــــــت بلند است و طاقتــــــــــت کوتاه
نمــــــــــک را بگذار برای من
می خواهم این زخم همیشــــــــــه تازه بمانـــــــد...




دنیا... دنیای غریبی است،

به یکی که دست می دهی... می دانی دیر یا زود، از دستش می دهی....