بـه گـرد کعبـه می گـردی پریشان

سلام و عرضه ادب خدمته اساتید و بزرگواران.

از این که پا رویه چشمایه من گذاشتید و این صفحه رو مزین به نظر و حضوره خودتون کردید ممنونم.

این یه حکایته واقعی از شیخ سعید ابو الخیر هستش. که در اصل منظورش از کعبه و عبادته خدا ؛ خدمت به خلق و
دستگیری از نیازمندانه .
و در تقبیح از تضاهر و مردم فریبی بر حذر می کنه.

می گن شیخ سعید ابوالخیر یه روز ندایی از
درونش میاد که- هان ای یار برخیز بیا
سویه دل دار - خیلی گم نام میره به
کاروانسرا و به سالاره کاروان میگه که
من هم همراهه شما میام و تو راه کمک حاله
شما میشم. و چون مهتر کمک حاله ساربان
بود . از خالی کردنه بار تا رسیدن به
اشتران--در بیابان گر به شوق کعبه خواهی
زد قدم ..... سرزنشها گر کند خاره مغیلان
غم مخور--و بود تا رسیدند به ابادی در
نزدیکیه کوفه. پیر مردی را دید محتاج و
ندار ندایی از درون امد __ بيا كه قبله دل، كعبه جان اينجاست...
..بيا كه مشرق انوار كبریا اینجاست.___ شیخ
تمامیه پولی رو که از ساربان گرفته بود
وتوشه سفر بود رو به پیره مرد داد . پیره
مد قبول نمی کرد چرا که شیخ را نیازمنده
ان توشه میدید. ولی شیخ به پیره مرد گفت
که ندایی از درون امد که کعبه همین جاست
.بجایه انکه بر گرده سنگی بگردی .دله
بنده ام را بنواز تا بر گرده کعبه گشته
باشی؟؟ بـه گـرد کعبـه می گـردی پریشان
کـه وی خود را در آنجا کرده پنهان اگــر
در کعبــه می گـــردد نمـایـان پس بگرد
تا بگردی؛ بگرد تا بگردی در اینجــا
همـــدم و همسایــــه است در رنــج و
بیمــاری تو آنجا در پی یاری چــه
پنـــداری کجــــا وی از تـــو می
خواهـد چنین کــاری