شاعرانه ها

خانه دوست کجاست؟

در فلق بود که پرسيد سوار

آسمان مکثي کرد

رهگذر شاخه نوري که به لب داشت

به تاريکي شن ها بخشيد و به انگشت

نشان داد سپيداري و گفت

نرسيده به درخت

کوچه باغي است که از خواب خدا

سبزتر است

و در آن عشق به اندازه پرهاي صداقت آبي است

ميروي تا ته آن کوچه

که از پشت بلوغ سر به در مي آرد

پس به سمت گل تنهايي مي پيچي

دو قدم مانده به گل

پاي فواره جاويد اساطير زمين مي ماني

و تو را ترسي شفاف فرا مي گيرد

در صمیمیت سیال فضا، خش‌خشی می‌شنوی:

کودکي مي بيني

رفته از کاج بلندي بالا

جوجه بردارد از لانه نور

و از او مي پرسي

خانه دوست کجاست؟

سلام بهونه ی قشنگ من برای زندگی